Czy w Polsce istniało niewolnictwo? Niestety, istniało. I to na skalę niewyobrażalną!

W każdej społeczności prędzej czy później dochodzi do wyodrębnienia grupy przywódczej, która narzuca swoją wolę pozostałym osobom. W utrzymaniu władzy niezbędny jest aparat przemocy, zasilany przez jednostki chętne porzucić skrupuły moralne dla wymiernych korzyści materialnych oraz zajęcia miejsca po "właściwej" stronie podzielonego społeczeństwa. Pomocne, a nawet zalecane, bywa również odwoływania się do sił nadprzyrodzonych jako źródła prawa do sprawowania władzy, a także tumanienie podwładnych i ich rozpijanie. Wróćmy jednak do kwestii podstawowej, czyli niewolnictwa w Polsce. Wyodrębnienie spośród wolnych i równych sobie ludzi warstwy sprawującej władzę (mowa o drużynie książęcej) oraz stopniowe specjalizowanie się ludności w pracach zapewniających środki do przetrwania spowodowało rozchodzenie się losów rządzących i poddanych. Z upływem wieków nakładane na tych ostatnich świadczenia i daniny rosły w miarę napływających z Zachodu nowinek gospodarczych, jak choćby trójpolówka czy folwark. Otwarcie żyznych polskich ziem na handel zbożem stało się przyczyną haniebnej "eksploatacji" warstw wieśniaczych. Chłop zatracił resztki swobód, a właściciel majątku stał się panem jego życia i śmierci (i to w dosłownym znaczeniu, bo chłop utracił prawo odwoływania się od pańskiego wyroku). Rosnące wymiary pańszczyzny, których szlachta nie chciała ograniczać w stanowionym przez siebie prawie (któż bowiem sam i dobrowolnie rezygnowałby ze źródła majątku), upodliły i doprowadziły do nędzy olbrzymią część społeczeństwa. Gdy jedni gardłowali na sejmach i z coraz mniejszą ochotą chwytali za oręż, drudzy w tym czasie zmieniali się w bydło. Mieszczanie trzymali się z boku, a jeszcze inna grupa społeczna nawoływała do ładu, spokoju i pilnowania porządku narodzonego z woli Boga (sama przy okazji nie gorzej od innych eksploatując swoich poddanych, z tą tylko różnicą, że ze słowem bożym na ustach). W takich mniej więcej realiach społecznych rozpoczyna się nasza opowieść...

Tegoroczna propozycja naszej grupy teatralnej składa się w zasadzie z dwóch różnych opowieści, złączonych wspólną scenografią oraz (dość luźno) postacią Pawła Kobyckiego. Akt pierwszy to próba przedstawienia kilku epizodów z życia wsi pańszczyźnianej (los sieroty, wielodzietne rodziny, branka do carskiego wojska). Będziemy też świadkami narodzin miłości i wiejskiego wesela. Akt drugi oparty jest na wątkach zaczerpniętych z niesłusznie zapomnianej powieści Elizy Orzeszkowej. Walka Pawła o uratowanie duszy Franki nie jest wcale naiwna. Wynika ona z głębokiej potrzeby zachowania ludzkiej godności - wbrew warunkom, wbrew ludzkim podszeptom, wbrew samej France wreszcie. Kierowani egoizmem, zapatrzeni w siebie i swoje tylko potrzeby, wyzbyliśmy się odczuwania konieczności wyciągania ręki ku tym, którzy są w potrzebie. Eliza Orzeszkowa swoją powieścią "CHAM" nie obudziła sumienia świata, nam też się to nie uda. Nie zwalnia nas to jednak z konieczności przypominania o tym, że nie żyjemy tylko dla siebie.

W organizacji spektaklu pomaga Miejski Dom Kultury w Kole.