Zazwyczaj komunikujemy się słowem, często gestem, ale tylko sztuka w pełni pobudza naszą podświadomość.
Z trudem znosimy krytykę, a to ona właśnie jest często motorem w dążeniu do doskonałości.
Wygodniej usiąść w czterech ścianach, na kanapie swojego “ja”. Trudniej jest wyjść ze swoimi wizjami bez zabezpieczeń.
Mam nadzieję, że moje opowiadania wzbudzą zainteresowanie czytelników.

Ulica Garncarska, to bardzo dziwna ulica...
Ulica starych żalów, tęsknot, niekończących się pożegnań.
Tam spędziłam dzieciństwo i wkroczyłam w dorosłość.
Tam przeżyłam odejście moich rodziców.
Tam wracam w snach i na jawie, zaglądając w smutne okna domów, w których mieszkali kiedyś moi przyjaciele...