Zbigniew Freudenreich w okresie okupacji niemieckiej współdziałał w Ruchu Oporu w Warszawie, a w okresie Powstania Warszawskiego był dowódcą Kompanii Szturmowej „Szafrański”. Został wyróżniony przez dowódcę AK za obronę domów przy ulicy Książęcej 7/9, uhonorowano go wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Walecznych i Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (oba w 1944). Trafił do obozów jenieckich Sandbostel i Lubeka. Tęsknota za Rodzicami kazała mu wrócić do komunistycznej Polski w styczniu 1946 roku. Z nakazu rozpoczął pracę w Polskiej Żegludze na Odrze we Wrocławiu, był wykładowcą w Technikum Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu i Giżycku. W tym ostatnim stworzył Inspektorat Żeglugi Śródlądowej, którym kierował. Przez wiele lat parał się dziennikarstwem, będąc stałym korespondentem „Gazety Współczesnej”, redagując również materiały do „Wiraży” i „Stolicy”. Zmarł 24 lutego 1984 w Giżycku. Niniejsze wspomnienia obejmują okres wojny Obronnej 1939 roku, okupacji, Powstania Warszawskiego i pobytu w oflagu. Dołączono do nich suplement pt. „Rodzina”, w którym zawarte są losy rodu Freudenreichów, silnie związanego z Kołem, Poznaniem i Warszawą.